Najważniejsze jest jak najwcześniejsze rozpoznanie i wdrożenie planu terapeutycznego.

Jeśli obserwujesz typowe objawy u swojego dziecka, nastolatka zgłoś się do nas na konsultację.

Nie dopuść do powikłań!

ADHD – zespół nadpobudliwości psychoruchowej/ zespół hiperkinetyczny – to zaburzenie neurobiologiczne o podłożu genetycznym, które powoduje znaczne ograniczenia w funkcjonowaniu cierpiących na nie osób. Badania wskazują, że ADHD nie jest winą ani dziecka czy nastolatka, ani jego rodziców. Takie zaburzenie po prostu się zdarza. Ważna jest wczesna diagnoza i opracowanie planu terapeutycznego. Celem jest niedopuszczenie do powikłań. Są to m.in.: niska samoocena, gorsze umiejętności społeczne, przedwczesne kończenie kariery szkolnej, słabsze relacje z rówieśnikami, depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia opozycyjno – buntownicze, uzależnienia, zaburzenia zachowania.

NIE MOŻNA MYLIĆ OBJAWÓW NIEZALEŻNYCH OD WOLI DZIECKA Z CELOWYM TRUDNYM ZACHOWANIEM.

Błędem jest zarówno karanie za objawy, jak i usprawiedliwianie zachowań celowych.

Jeden z celów pracy z rodzicami – to umiejętność odróżniania objawów od celowych zachowań.

Nie ma metod psychoterapeutycznych, które doprowadzą do zniknięcia objawów. Można natomiast poprawić funkcjonowanie dziecka pomimo ich obecności. Strategii pracy jest dużo.

Zapraszamy do kontaktu z Kliniką.

Opracowanie: Anna Ozaist na podstawie literatury:

Kołakowski A., Wolańczyk T., Pisula A., Skotnicka M., Bryńska A. (2007). ADHD – zespół nadpobudliwości psychoruchowej GWP

Kołakowski A.,(red.) Psychoterapia poznawczo – behawioralna dzieci i młodzieży (2020) GWP

Raporty z badań alarmują, że wśród grup szczególnie narażonych w czasie pandemii na pogłębienie problemów psychicznych są dzieci i młodzież.
Większość wymaga opieki specjalistycznej, która niestety już wcześniej była w katastroficznym stanie.
Zapraszamy do kontaktu

CAŁY TEKST

CAŁY TEKS

„Wsłuchajmy się uważnie w to, co dzieci mówią o swoich troskach.

Wtedy znajdziemy sposoby, jak im pomóc”.

Założenie, że dzieciństwo jest beztroskie jest projekcją rodzicielskiego życzenia. Rzutujemy naszą tęsknotę za beztroską i wolnością od problemów na nasze dzieci, ponieważ tak trudno znieść, że całemu naszemu życiu – raz bardziej, a raz mniej- towarzyszą zmartwienia. Wydaje się nam, że dzieci pozbawione są zmartwień, że troski i dzieciństwo nie idą w parze. Nie dostrzegamy i bagatelizujemy znaczenie dziecięcych trosk. Perspektywa dziecka i jego przeżycia uznawane są często za przesadne.

Autor książki „Zaburzenia u Dzieci i Młodzieży” prof. Michael Schulte – Markwort, znany psychiatra dzieci i młodzieży przedstawia, jak kompetentnie i troskliwie towarzyszyć zarówno najmłodszym, jak i nastolatkom w ich życiu. W swojej książce przytacza przypadki, które obok diagnostyki zawierają również strategię terapii lub zalecenia. A olbrzymim krokiem w każdej diagnostyce i terapii dziecięcych trosk jest zmiana postawy i zachowania ze strony rodziców. Zmierzenie się z ich własnym spojrzeniem na swoje dziecko i dostrzeżenie jego zmartwień są pierwszymi i najważniejszymi krokami na drodze do zmiany!

TREŚĆ ARTYKUŁU
Dzieci i młodzież potrzebują rzetelnej diagnozy i systematycznej psychoterapii. Ważna jest również świadomość rodziców, opiekunów i podstawowa wiedza na ten temat.
Dorośli często myślą, że dziecko z tego "wyrośnie" lekceważąc niepokojące objawy.
Nie bójmy się psychoterapii.
Dowiedz się więcej na jej temat konsultując się z naszymi specjalistami.

Zapraszamy do przeczytania artykułu.

Trudne dzieciństwo wpływa na nasze dorosłe życie, ale nie można z tego powodu oczekiwać specjalnego traktowania, wolnego od odpowiedzialności i zobowiązań. Traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa należy przepracować na psychoterapii. Wraca się wówczas do przeszłości, by uwolnić się od wpływu tego, co się stało w dzieciństwie.
Cały tekst

Wielu z nas nie potrafi panować nad swoimi emocjami, co przekłada się na relacje z innymi, atmosferę w domu, wyniki w pracy. Zestresowani rodzice powielają utarte schematy wychowania, w których nie ma miejsca na rozwijanie inteligencji emocjonalnej u dzieci. Traci na tym każda ze stron.

Cały tekst

Osoby cierpiące na depresję często stosują kamuflaż. Uśmiechają się, a w środku cierpią i umierają... To typowe zachowanie w przypadku tzw. uśmiechniętej depresji. - Na pierwszy "rzut oka" nie można dostrzec objawów. Takie osoby przeważnie w swoim otoczeniu nakładają tzw. maskę uśmiechniętej, pozytywnej osoby. Są pomocne, wywiązują się z powierzonych im zadań, w swoich pracach zostają “pracownikami roku”, bywają duszą towarzystwa. Lecz kiedy wracają do domu, zdejmują maskę, zatapiając się w otchłani swoich trosk i smutków, o których istnieniu nikt nie ma pojęcia - tłumaczy Magdalena Kowalska-Herdzik, psycholog kliniczny i psychoterapeuta.Cały tekst

Cały tekst
Nowe technologie same w sobie nie są zagrożeniem. Stają się nim, gdy korzystamy z nich w sposób niekontrolowany i bezrefleksyjny. Jak zatem zadbać o to, by dziecko nie wyrosło na ekranowego nałogowca?

Każdy człowiek chce być szczęśliwy. Życzymy sobie szczęścia składając życzenia przy różnych okazjach. Marzymy o życiu pełnym sensu, spełnienia i pozytywnych emocji. Jak pokazują badania, na szczęście wpływają trzy czynniki.

 Cały tekst

23 lutego obchodzimy Dzień Walki z Depresją
Wiele się o depresji mówi, pisze, czyta. Teoretycznie dużo o niej wiemy, a faktycznie…niestety nadal zdecydowanie za mało. Niewielu z nas ma świadomość, że depresja nie jest chorobą , która dotyka tylko dorosłych. Zapadają na nią również nastolatki, a czasem nawet dzieci. Dorastanie jest okresem pełnym napięć i konfliktów, dlatego tak łatwo jest przypisać objawy depresyjne burzy hormonów. Nic bardziej mylnego – depresja to poważna choroba, a nie przejaw złego zachowania czy buntu.
Od wczesnego dzieciństwa jesteśmy uczeni, że okazywanie emocji, a zwłaszcza niekontrolowanie tych trudnych i nieprzyjemnych, świadczy o niedojrzałości, lenistwie, pobłażaniu sobie, czy głupocie. Często jesteśmy zmuszani do wysiłku, aby się uczyć, zdobywać nagrody, wyróżnienia oraz być najlepszym w szkole, a potem na najlepszym stanowisku w pracy. Liczy się przekonanie, że przyjemności są nieważne, a prawdziwym sensem życia jest cierpienie i stawanie się coraz bardziej perfekcyjnym.
Depresja temu wszystkiemu przeczy.
Osoba chora na depresję nie może kontrolować swojego nastroju ani innych objawów. Dla zrozumienia depresji kluczowe jest słowo „choroba”. Depresja jest chorobą i wymaga leczenia. Co roku zbiera duże żniwa i jest jedną z najpoważniejszych jednostek chorobowych na świecie.
Aby pomóc swojemu dziecku, rodzice muszą uwierzyć, że ono jest chore i że samo nie może z tym nic zrobić. Rodzice często mają błędne przekonanie, że ich dziecka to nie dotyczy. Kolejnym zjawiskiem jest lęk przed oceną innych osób.
Rodzice koniecznie muszą zrozumieć, że depresja nie jest dowodem na to, że źle się opiekują swoim dzieckiem. To taka sama poważna choroba, jak cukrzyca, czy wada serca. Często rodzice po postawieniu diagnozy pytają: „Dlaczego moje dziecko zachorowało?” Nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Częściowo odpowiadają predyspozycje (geny), częściowo trudne wydarzenia, z którymi młody człowiek musiał się mierzyć. Skupianie się na szukaniu przyczyn depresji zamiast jej leczenia może być niebezpieczne. Niestety wielu ludziom trudno jest zaakceptować medyczne podłoże depresji i w ten sam sposób traktować osobę dotkniętą tą chorobą. Zachorowanie na depresję zmienia całe życie młodego człowieka i może negatywnie wpłynąć na jego rozwój. Jednym z ważniejszych powikłań jest ryzyko samobójstwa. Około 80% nastolatków, które podjęły próbę samobójczą i około 60% tych, które popełniły samobójstwo, cierpiało na zaburzenia nastroju. Nieleczona lub niedostatecznie leczona depresja wiąże się z:
- większym ryzykiem uzależnienia;
- trudnościami w budowaniu i utrzymywaniu bliższych relacji z ludźmi;
- osiąganiem wyników szkolnych znacznie poniżej swoich możliwości;
- ryzykiem utrzymywanie się zaburzeń depresyjnych w dorosłym życiu.
Rodzice i nastolatki mogą postrzegać objawy depresji w zupełnie odmienny sposób. Dla otoczenia bardziej widoczne są zmiany zachowania ( trudności ze wstaniem z łóżka, opuszczanie się w nauce, odmowa chodzenia do szkoły, przesiadywanie przed komputerem, unikanie wysiłku, utrata zainteresowań) czy wpływające na relacje z ludźmi zmiany w nasileniu emocji – przede wszystkim drażliwość. Dla nastolatków ważniejsze jest to, co dzieje się z nimi samymi – wszechogarniający smutek, brak sił do działania, kłopoty z koncentracją, problemy ze snem, negatywne myślenie, nasilające się myśli o braku sensu życia czy wręcz myśli samobójcze.
Dlatego też często informacje uzyskane od młodego człowieka i te podane przez jego rodziców mogą znacznie się różnić.
Depresja jest chorobą, która rozwija się stopniowo. W ciągu kilku tygodni pojawiają się kolejne objawy, aż w końcu, czasami niepostrzeżenie dla otoczenia, u młodego człowieka są już obecne praktycznie wszystkie, tak że w czasie konsultacji psychiatrycznej rozpoznanie nie stanowi większej trudności.
Kluczowym w leczeniu dziecka z depresją będzie znalezienie właściwych specjalistów, którzy będą potrafili postawić diagnozę oraz zaplanować i przeprowadzić leczenie. W praktyce konieczne będzie znalezienie lekarza psychiatry dziecięcego i psychoterapeuty.
Nie lekceważ Młody człowieku objawów depresji u siebie. Jeżeli jesteś rodzicem i obserwujesz je u swojego dziecka NIE CZEKAJ!!! Skonsultuj to z lekarzem lub psychoterapeutą. Zapraszamy do kontaktu z Kliniką.
#klinikaznaczenie#psychoterapia
Opracowanie: Anna Ozaist
Bibliografia:
- "Depresja nastolatków. Jak ją rozpoznać, zrozumieć i pokonać"
- www.psychiatria.pl

Czas pandemii, w którym się obecnie znaleźliśmy sprawia, że nie jest nam jako dorosłym łatwo w codziennej rzeczywistości. Wielu z rodziców staje w konfrontacji z trudnościami, na które obecnie napotykają. W jaki sposób racjonalnie rozmawiać z dziećmi w dobie koronawirusa?
Artykuł

W tym absurdalnym czasie pandemii i przymusu nauki zdalnej młodzieży "siada" psychika. Motywacja do nauki - zerowa. Relacje z rówieśnikami - pozrywane.Nie da się uciec przed różnego rodzaju przemocą domową. Wzrosła liczba samobójstw...
Bardzo trudno będzie wrócić do normalności...

Zachęcamy do artykułu.Cały tekst

Psychiatria dziecięca to w Polsce temat wzbudzający ogromne emocje, bo potrzebujących pomocy jest coraz więcej, a nie wiadomo, gdzie szukać wsparcia. Specjaliści apelują jednak, by zamiast straszyć statystykami, odczarować psychiatrię i usprawnić współpracę między domem i szkołą.Cały tekst